ڊراڪولا جي پوڄا

ڊراڪولا جي پوڄا

انودڪاسائيءَ جي موت تي جن ماتم ڪيو هوندو تن جو پڪ ئي پڪ انساني گوشت جي واپار ۾ حصو پتي هوندو ۽ هن جي هانءَ تي ڇنڊ پيو هوندو تن جا مٽ مائٽ انود جي ڪاتيءَ هيٺ آيا هوندا ۽ جن کي خوشي ٿي هوندي اهي پڪ ئي پڪ انود جي ڪوس گهر مان جيئرا علامت بچي نڪتل هوندا.

گذريل سال 17 آگسٽ تي اهڙو ئي ڊراڪولا ٽائپ ڪردار پنهنجي منطقي نتيجي کي پهتو هو، جنهن جا ڏند سندس پوئلڳن سانڍي رکيا آهن، جن کي سلامي ڏيڻ لاءِ 17 آگسٽ ملهائن جو ڊرامو رٿيو ويو. ڊراڪولا جو جياپو انساني رت تي ٻڌايو وڃي ٿو. جيڪو، هو پنهنجن بگهڙ جهڙن ڏندن سان انسان جي شهه رڳ مان رت چوسي ڪڍندو هو. چون ٿا ته چمڙا ۽ بگهڙ سندس ان جا چيلا هوندا آهن. جيڪي رات جي اونداهيءَ ۾ وارداتون ڪندا آهن. انهن کي ڏينهن جي روشنيءَ ڀانءِ نه پوندي آهي. اهي سج نڪرڻ سان ڪٿي لڪي ويندا آهن ۽ رات جي راڄ لاءِ پيا واجهائيندا آهن.

12 سال اڳ رات جي اونداهيءَ ۾ هڪ وڏي واردات ٿي، جنهن ۾ ڊراڪولا پنهنج ساٿي چمڙن ۽ بگهڙن جي مد سان انسانن جي جمهوري حقن تي حملو ڪيو ۽ جهٽ پٽ ۾ جمهوري ادارن جو رت چوسي انهن کي نستو ڪري ڇڏيائون.

11 سالن جي اونداهي رات کانپوءِ جڏهن اميد جي ڪرڻن ڌرتيءَ کي رنگ بخشڻ شروع ڪيا ۽ ڊراڪولا جو انت ٿو تڏهن چمڙن ۽ بگهڙن ڊراڪولا جا ڏند سنڀالي کنيا ۽ انهن جي پوڄا شروع ڪئي.

ڪنهن جي پوڄا ڇو ڪبي آهي؟ انڪ ڪري ته جيئن پوڄيندڙ هتي پنهنجي اها شڪتي يا قوت پوڄارين کي ڏي، جيڪا هن جي خاصيت هوندي آهي. مسلمان چون ٿا ته عليم علم ڏيندو ۽ رزاق رزق ڏيندو. هندو چون ٿا ته لڪشمي ڌن ڏيندي ۽ سرسوتي سر سنگيت ڏيندي. سو، ڊراڪولا جا ڏند چمڙن ۽ بگهڙن کي ڇا ڏيندا؟ انساني رت چوسڻ جي سگهه.

اسلامي جمهوري اتحاد وارن کي هڪ فوجي آمر جي موت جو ڏک آهي. ڇا لڳي جمهوريت جي دعوا ۽ ڇا لگي فوجي آمر لاءِ ڏک! حد ته اها آهي جو پ پ جي اڳوني دور جي هڪ وڏي وزير کي فوجي آمر جي ورسي ملهائڻ جي ضرورت محسوس ٿي اهي ۽ چوي ٿي ته، ”جنرل جي ورسيءَ ۾ شرڪت کان ڪو به نٿو روڪي سگهي!“ اسان کي ڪهڙو اعتراض؟ وڃي ملهائي ۽ ڊراڪولا جهڙيون صفتون حاصل ڪري! پر پوءِ ايئن نه چوي ته ڊراڪولا انساني رت نه پيئندو آهي، رڳو گاهه کائيندو آهي ۽ ذات جو وشنو آهي.

آءِ جي آءِ وارن ڪروڙها رپين جي اشتهار بازيءَ سان ”ڏند پوڄا“ جا انتظام ڪيا ۽ لاهور کان حيدرآباد ۽ ڪراچي تائين انساني رت وهائڻ جون وارداتون ڪرايون. جيسين انساني رت ساس سندن زبان ۽ ڏاٺن کي نٿو لڳي تيسين کين نه مزو ٿو اچي ۽ نه ئي طاقت ملي ٿي. بديءَ جون قوتون ۽ ڀاڄيون نه کائينديون آهن. اهي جڏهن ماتم ڪنديون آهن تڏهن به رت جا ڍڪ ڀرڻ چاهينديون اهن. جيڪڏهن اسان جي اها ڳالهه درست نه آهي ته پوءِ سنڌ ۾ رت وڇاڻ ۽ دهشتگرديءَ جو ٻيو ڪهڙو ڪارڻ آهي؟

ڏک ڇا آهي ۽ ڪيئن ڪبو آهي؟ سو ڪنهن ڏکويل کان پڇجي. ڏک، ڪا سهي سگهڻ جي ڳالهه نه اهي. جيڪڏهن ڌرتيءَ کي دل هجي ۽ ڏک لڳيس ته جيڪر سڙي کامي وڃي، وڻن کي باهه لڳي وڃي، نديون سڪي وڃن ۽ جبل ڏري پون. اهو ماڻهوءَ جگر آهي جيڪو پان تي سهي ٿو. ڏک، اندر ٻيو وڍيندو آهي ۽ ماڻهو ٻيو اندر ئي اندر ۾ ڳرندو ۽ سهندو آهي. ڏک، ماڻهو جو وڏو گڻ آهي ۽ اها ڪا کل، ڀوڳ، مسخري يا سياست بازي ناهي جيئن آءِ جي آءِ وارن مچائي آهي.

دهشتگردي ۽ اها به حياتيءَ خلاف! اهو به ڪو ڏک ۽ ماتم ڪرڻ جو طريقو آهي؟ ڳالهه ڪجهه به ناهي؛ سواءِ انهيءَ جي ته ڊراڪولا جا پوڄاري مئل ڊراڪولا جي ڏندن جي پوڄا ڪري آدمخوريءَ جي لاءِ قوت حاصل ڪرڻ گهرن ٿا ۽ بس!

هيءَ سين جمعو 18 آگسٽ 1989ع، روزانه هلال پاڪستان ڪراچي