ڳُجهڙي ڍورو ڪرهي

�ي سلسلو سنبڪ جي نالي سان کُٽي ٿو ۽ سورجاڻ (يا سورجاڻو) سلسلو شروع ٿئي ٿو. سيٽلائٽ نقشي تي ڏسبو ته هن هنڌان سورجاڻ سلسلي سنڌ جي جبلن جي روايت کي ڇڏي اتر – ڏکڻ رخ بدران ”اوڀر –اولهه رخ اختيار ڪيو آهي. اتان ئي هڪ ارضياتي فالٽ شروع ٿي ڪراچيءَ تائين هليو وڃي ٿو.

دروات ماڳ جو اتر ’سنبڪ‘ آهي ۽ ڏکڻ واري پاسي کي مقامي ماڻهو ’لُنڊڙي‘ چون ٿا. بس! اتان ئي ٿورو اولهه کان سورجاڻ شروع ٿئي ٿو. دروات جي ماپ طور ڪونه ڪئي سون، بس ڪوآرڊينيٽ ورتا، تصويرون ڇڪيون. هي نئه بارڻ جو خلاصو لنگهه آهي جنهن مان نئه جو پاڻي برساتن وقت درياهه وانگر سڪندري لشڪر جي طاقت سان لنگهي ٿو. ان لنگهه مان آرپار لنگهڻ جي گنجائش نه آهي ڇو ته وچ ۾ وڏو ڪنڀ اٿس. سومار برفت موجب هن وقت به اتي 35-30 فٽ اونهو پاڻي آهي جنهن ۾ ڪُرڙي، ٿيري، موراکيءَ جو ٻج آهي ۽ مڇين جو وزن ٻن کان اٺ ۽ ڏهه ڪلو في داڻو به آهي.

هي پاڻي مقامي زندگيءَ لاءِ ڪيترو اهم آهي ان جو اندازو نئه جي پيٽ ۾ مال، پکين ۽ انساني پيرن جي نشانن سان پئي ٿيو.



عرب شڪاري:

لڳ ڀڳ 15:9 ڌاري دروات جي اوڀر کان ٻيرٺ ڏانهن ويندي سورجاڻي جي پاڙ مان گذرڻ ٿيو. هتي هڪ زبردست ڪئمپ لڳل هئي. ايئن ٿي لڳو ڄڻ پاڪستان جا فوجي ڇانوڻي هڻي ويٺا آهن پر جلد ئي اندازو ٿي ويو ته هي عرب شڪارين جي ڪئمپ هئي ان ۾ ويهارو کن تنبو کتل هئا. زبردست طاقتور جابلو گاڏيون، کاڌي پيتي جو سامان، محافظ ۽ نوڪر چاڪر! عرب سڳورا سنڌ ۾ شڪار تي جيترو خرچ ڪن ٿا، چون ٿا ته سراسري طرح هنن جو خرچ في تلور ٻه اڍائي لک رپيا ٿئي ٿو.