پُڇ وڍايو تحريڪ

پُڇ وڍايو تحريڪ

خبر ناهي ته ڪيئن لومڙيءَ جو پڇ وڍجي ويو، جتان لنگهي هر ڪو پڇيس، ”ادي تنهنجو پڇ ڪٿي؟“

چوي، ”ڀيڻ فيشن آيو آهي اوهين به پڇ وڍايو.“ پوءِ جنهن کي ڏسو سا پڇ وڍايو پئي ڦري.

انگريزن جي وڃڻ کانپوءِ ملڪ جو ورهاڱو ٿيو ۽ انساني حياتيءَ هڪ کان وڌيڪ الميا ڏٺا. پر سڀ کان وڏو الميو اهو ٿيو ته لومڙين وٽ هڪ ”آئڊيا“ اچي ويو. بس آئڊيا جي اچڻ جي دير هئي، ”هر مسئلي جو هڪڙو ئي حل: پڇ وڍايو، ملڪ ورهايو.“ جڏهن به ڪو مسئلو کڙو ٿئي، هڪدم صلاح ملندي ”پڇ وڍايو!“ اهو شوق وري انهن لومڙن کي گهڻو آهي جن هن کان اڳ پڇ وڍائڻ جي ذميواري پنهنجي ڪلهن تي کنئي آهي.

اسان کي خبر آهي ته هندوستان جي ورهاڱي کانپوءِ ٻيلي ۾ جيڪا ڀاڄ پئي تنهن دوران ڪي لومڙيون ”سندر بن“ کان وڃي نڪتيون هيون ته ڪن سنڌ جي جهر جهنگ ۾ پناهه ورتي هئي. جيڪي لومڙيون سندر بن ويون هيون تن پاڻ کي اتم ڀانئي پاڻ کي سندر بن جي ٻين ساهوارن کان جدا رکيو ۽ سندر بن جي وڻن جون پاڙون کوکليون ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي ۽ سنربند دشمني ڪري ٻيلي ۾ رتوڇاڻ ڪرائي ۽ هڪ ڀيرو وري ملڪ ورهائجي ويو.

جن لومڙين سنڌ وسائي تن وري هاڻي سنڌ کي ٻه ٽڪر ڪرڻ جي رٿ رٿي آهي ۽ پڇ جون بچيل ٻه چار هڏيون به وڍائڻ لاءِ تيار آهن.

ڇو؟

ڇاڪاڻ ته ان نسل ۾ فيشن نڪتو آهي ته پڇ وڍايو. بس، ”آئڊيا جي ڳالهه“ آهي! سڀئي لومڙيون دل ۽ جان سان پڇ وڍائي لنڊيون ٿي چڪيون آهن ۽ هڪ به لومڙي اهڙي نه بچي آهي جنهن جو پڇ وڍجڻ کان رهجي ويو هجي.

ڇا هاڻي پڇ وڍائن جو سلسلو ختم ٿي ويندو؟ نه، لومڙين جو نئون نسل ان ”عظيم آئڊيا“ کي جاري رکندو ٿو اچي. هاڻي ته سندن اها مرضي به اهي ته سڄو جهنگ ڀڃ وڍائي، شينهن به پڇ وڍائين، هاٿي به پڇ وڍائين، گينڊا به پڇ وڍائين. سڄو جهنگ پڇ وڍائي ۽ سڀئي ان تحريڪ سان سهمت ٿين. پڇ وڍيل لومڙين کي اڪثريت ۾ ڪرڻ لاءِ هاڻي وري سندر بن جون پڇ وڍائون لومڙيون به اچڻ واريون آهن. لومڙيون، سنڌ جي ٻيلي ۾ ڇڏيون وينديون ته جيئن پوءِ لومڙين جي جمهوريت لاڳو ڪري سڀني جا پڇ وڍايا وڃن.

لومڙي صوبا محاذ وارن پمفليٽ ڪڍي پڇ پاڙؤن وڍائڻ جي حق ۾ دليل ڏنا آهن. چون ٿا ته پڇ وڍائڻ ان ڪري ضروري آهي:

1- لنڊيون لومڙيون ڪفر جي لشڪر سان وڙهنديون آهن ۽ پراڻي هندو تهذيب کي 1947 ۾ سنڌ مان ڪڍيون اٿن.

2- اتر سنڌ جي ٻهراڙين ۾ هندو تهذيب جا اثر اڃا موجود آهن.

3- اتر ۽ ڏکڻ سنڌ ۾ قدرتي ورهاڱو آهي.

4- نئين سنڌ جي تاريخ فقط 50 سال پراڻي آهي( جڏهن کان سنڌ بمبئيءَ کان جدا ٿي. 1953).

لومڙي صوبي وارا فرمائين ٿا ته ملڪ جي سالميت لاءِ سنڌ جو ورهاڱو ضروري آهي. ورهاڱي بابت سندن تجويز آهي ته سنڌ کي اتر ۽ ڏکڻ جي بنياد تي ٻه ٽڪر ڪري ڏکڻ واري حصي ۾ سندن راڄ قائم ڪيو وڃي يا صنعتي ۽ زرعي علائقن جي بنياد تي ورهاڱو ڪري ڪراچي حيدرآباد ڪوٽڙي وغيره سندن حوالي ڪيا وڃن.

ساڳي پڇ وڍائو نسل، پرچار خاطر اڃا به گهڻو ٻوڙ هاريو آهي ۽ ايم آءِ ٽي سان گڏ ايم ڪيو ايم جون زهريليون ديڳڙيون به چاڙهيون آهن. لومڙيون، صبح کان شام تائين لڄون لٽائڻ جون ڳالهيون اهڙي فخر سان پيون ڪن جو ڪنڌ ٻين جو جهڪيو وڃي. فرمائين ٿيون ته انهن اسلام جي سر بلندي ۽ پاڪستان ٺاهڻ لاءِ اهي قربانيون ڏنيون آهن. پر قائداعظم چوي ٿو، ” مون توهان کي ڪانفرنس ٽيبل تي پاڪستان وٺي ڏنو ۽ رت جو هڪ ڦڙو به نه وهيو.“ هن کانپوءِ يا ته لومڙيون پاڻ کي ڪوڙو چون يا قائداعظم بابت ڪجهه فرمائين.!

سنڌ جي جهنگن ۾ هڪ ٻيو آدمخور پيدا ٿيو آهي، پي پي آءِ آدمخور چون ٿا ته اسان سنڌ جي ٻيلن ۾ پنهنجا حق بچائڻ ٿا چاهيون. ”اڙي بابا جهنگ سنڌ جا، حق توهان جا ڪيئن؟“ چون ٿا، ”پاڻ سرحد ۽ پنجاب جي وڻن جا ضرور آهيون پر ايوب خان جي پرواني سان هتي شيل شڪار پيا ڪيون تنهنڪري حقن جي بچاءَ لاءِ سنڌ جي مڪاني، صوبائي ۽ قومي اسيمبلي سيٽن تان نمائندگي لاءِ ڪلاشنڪوف ذريعي شڪار جا حق بچائينداسون. ”جهيڙو ته لنڊين لومڙين جو به ساڳيو آهي ته ڪنهن به ريت اقتدار ۾ وڌيڪ حصو حاصل ڪري ڪافرن کي موچڙي سان مسلمان ڪجي.

ڦوٽي فقير جڏهن کان لومڙي صوبي وارن جو پمفليٽ پڙهيو آهي ۽ خبر پئي اٿس ته مٿس هندن جو اثر آهي تڏهن کان اڙدو ۽ اڙدو وارن تي ڇوهه ڇنڊڻ شروع ڪيا اٿس. چوي ٿو، ”الله سائين انهن مان ڪنهن کي به بهشت ۾ گهڙڻ نه ڏيندو ڇو ته هاڻي رب پاڪ کي به پڪ ٿي وئي هوندي ته اهي اتي به اهڙا شوشا اٿاري بهشت کي دوزخ ڪري وجهندا.

(هيءَ سين 3 نومبر 1988ع، روزانه هلال پاڪستان ڪراچي)