ٽارزن گهرجي

ٽارزن گهرجي

ڀولو پهلوان پارٽيءَ جي هڪ ڪارڪن کان انٽرويوءَ ۾ پڇيو ويو، ”ڇا تون ٻڌائي سگهين ٿو ته دنيا ۾ سڀ کان وڏو پهلوان ڪير آهي؟“ ڪارڪن پنهنجي ٿلهي متاري چرٻي چڙهيل ۽ ڦيڦي بت سان ڇرڪ ڀريو ۽ ٽٻيءَ ۾ پئجي ويو. ”او جناب امام بخش تون وڊا ڪوئي پهلوان نهين!“

امام بخش واقعي وڏو پهلوان هو پر ڀولو پارٽي ڊسيپلين جي تقاضا هئي ته پنهنجي اکاڙي کان ٻاهر جي ڪنهن به پهلوان کي وڏو پهلوان تسليم نه ڪجي، چاهي اهو کاڙي ۾ لٿل ٻن ٽن امام بخش پهلوانن کي هڪ ئي وقت چٽ ڪري ڇڏي. ڀلي ته انوڪي پهلوان سان مقابلي ۾ اڪرم پهلوان جي هڏي ڀڄي پوي پر چئبو اهو ئي ته، ”انوڪي ڪي ويچدائي...... اسان تون وڊا ڪوئي پهلوان جميا ئي نهين!“ اهو سڄو ڀولو پهلوان پارٽيءَ جو ڊسيپلين آهي.

اهو ڊسيپلين هاڻي فقيرن کي به وڻي ويو آهي. اڳي وڏا ۽ پهتل فقير به وتندا پاڻ لڪائيندا هئا ۽ پر هاڻي جنهن کي ڏسو سو چوي ٿو، ”اسان وڏا پهتل فقير آهيون ۽ ڪير آهي جو اسان جي سامهون بيهي وڃي؟ اصل ڦوڪ هڻي ساڙي وجهونس.“ پر خبر تڏهن ٿي پوي جڏهن اهي عوام جي هڪ ڦوڪ سان وڃي ٿا هتان کان هت پهچن. عجيب ڳالهه آهي ته ان هوندي به چون ٿا، ”اسان جيڏي روحاني سگهه ڪنهن ۾ به ڪونهي، اسان جيڪر هينئن ڪري ڇڏيون. اسان جيڪر هونئن ڪري ڇڏيون.“ اها ٻي ڳالهه آهي ته ٿيندو ڪجهه به ڪو نه. پر ايئن چوڻ فقراءَ پارٽين جو ڊسيپلين آهي.

بي سڪ اسان وٽ ڪي وڏا ۽ پهتل فقير به آهن ۽ انهن وڏيون وڏيون رياضتون ڪيون آهن:

الف فقير سڄي حياتي قيد ۾ گذاري.

براد فقير سخت ترين ٽارچر سٺو.

جلال فقير شهيد ٿي ويو.

دلدار فقير جلاوطنيءَ ۾ حياتي گذاري.

فلاڻي فقير ڦاهي کاڌي .....

اهڙا هڪ ٻه نه، هزارين ويڙهاڪ هيرو ۽ سائيڊ هيرو آهن. اصلي ۽ نج. پر اڃا تائين اهڙو ڪو به سورمو پيدا نه ٿيو آهي جيڪو ٽارزن جهڙو هجي. جنهن جي هڪ سينڍ تي ٻيلي جو هر ننڍو وڏو جانور پکي بکڻ مڙي اچي، هاٿي، رڇ، ڀولڙا، بن مانس، شينهن، چيتا، جهرڪيون، باز ۽ ٻيا سڀ مڙي اچن ۽ شڪارين کي پنهنجي رياست مان ڊوڙائي ڪڍن.

هاٿي، شينهن ۽ چيتا سڀ طاقتور آهن، سڀئي وڏا پهلوان آهن، سڀئي وڏا هيبت خار آهن، پر اهي اڪيلي سر شڪارين کي ڊوڙائي نٿا ڪڍي سگهن. انهن سڀني کي هڪ ٽارزن چونڊڻو پوندو ۽ ان جي سينڍ تي سڀ ڪم ڪار ڦٽا ڪري پاڻ کي پيش ڪرڻو پوندو. پنهنجي سڄي ساري قوت سان پاڻ اربي شڪرين کي لوڏي ڪڍڻ وري عوام جو ڊسيپلن آهي.

معاملو ”ڀولو پهلوان پارٽي ڊسيپلن“ سان حل نه ٿيندو. پنهنجو پنهنجو خول لاهي ڦٽو ڪرڻو پوندو. پاڻ کي ۽ عوام کي دوکي ۾ رکڻ سان ڪجهه هڙ حاصل نه ٿيندو. مشڪل اها آهي ته هرڪو پاڻ کي ٽارزن ٿو ڀانئي پر ڪو به ٽارزن ڪونهي. ڪو به ان پوزيشن ۾ ناهي جو سندس سينڍ تي سڄي خلق مڙي اچي. پاڻ کي ان تي اعتراض ناهي ته ڪو رڇ، ان مانس، شينهن يا هاٿي جهنگ جو اڳواڻ ڪيئن ٿيندو. ڀلي ٿئي! اسان جون اکيون ٿڌيون. پر ان لاءِ پاڻ ۾ صلاح مصلحت ته ڪن. ڏنڊو ڏيکاري بادشاهي ته ڪري سگهجي ٿي پر عوام جي اڳواڻي نه ٿي ڪري سگهجي.

اهو سچ آهي ته عوام پنهنجي اڳواڻي پاڻ ڪندو آهي پر عوامي ڊسيپلن ۽ گڏيل عمل لاءِ هڪ اڳواڻ جو هئڻ ضروري آهي جيڪو ”ڀولو پهلوان پارٽي ڊسيپلن“ کان آجو هجي ۽ جيڪو سڄي عوام جي منشتر قوت کي يڪجاءِ ڪري سگهي. عوام وٽ سڀ ڪجهه آهي پر ٽڙيل پکڙيل حالت ۾. قوت، سمجهه، تجربو، منزل ۽ منزل ڏانهن ويندڙ واٽ کان آگاهي. عوام وٽ نه آهي ته فقط اهڙي عوامي تنظيم ناهي جنهن هر ماڻهو پنهنجو سمجهي ۽ جنهن جي قيادت ٽارزن جهڙي قداور، بهادر، ذهين، مخلص ۽ مقبول هجي. ان ڪري فقير جو خيال آهي ته شڪارين جو شڪار ٿين کان اڳ سڄي مخلوق کي هڪ عدد اڳواڻ چونڊڻو پوندو، نه ته سڀ جا سڀ ”بيگناهه شهيد“ ٿي ويندا.

(هيءَ سين خميس 11 مئي 1989ع، روزانه هلال پاڪستان ڪراچي)