نواب شبير احمد چانڊيو

� آفيس ۾ ويٺو ھو- ھن پنهنجي پروگرام جي خاطري ڏني- ھاڻي مون وٽ نَٽ نٽاءَ يا آرام ڪرڻ جي گنجائش ڪونه ھئي! خبر نه آھي ته وري ڪڏھن حالتون ٺھي اچن! چُڪ جو سُور ھنگامي بنيادن تي گھٽائڻ لاءِ ميڊيڪل اسٽور تان دوائون وٺي ٻيڻا ٽيڻا وزن کائي ڇڏيم- پر- ھي سُور ڪافي شديد ھو- مڙئي ٿورڙو فرق پيو!
ڪو به خاص ڪم خاص ڪري فيلڊ ورڪ سخت ڊسيپلين کان سواءِ ممڪن ئي ڪونه ٿيندو آھي- سچ پچ ته پنهنجو پاڻ تي وڏو جبر ڪرڻو پوندو آھي- ڇنڇر ڏينهن صبح جو 8 لڳي شاھه گودڙيي پھچڻ جو مطلب ھو- نماز کان اڳ لاڙڪاڻي مان نڪري وڃڻ- نماز کان اڳ نڪرڻ جو مطلب ھو- تھجد مھل اُٿڻ!
ڀائي خان جي ھمراھن خرچ جي ڳالھه ڪئي ھئي- مون احتياط طور چئن پنجن ماڻھن لاءِ ٻن ڏينهن جو سُڪو راشن اَٽو- چانور- دال- پٽاٽا- بصر- لوڻ مرچ پاڻ سان کنيو- جيئن تيئن ڇِڪي جيپ ۾ چاڙھيو ۽ صبح جو ساڍي پنجين ڌاري نڪري ويس- جيپ وڳڻ- نصيرآباد- ميھڙ ۽ فريد آباد کان ٿيندي ساڍي اٺين ڌاري شبير خان جي اوطاق تي وڃي بريڪ ھنيو-
جيپ جي جھٽڪن ۽ صبح جي ٿڌ منهنجو چُڪَ جو سُور ٻيھر اُکيلي وڌو- جبلن ۾ وڃڻو ھجي ته پوءِ جسماني سور ن کي ساڻ کڻو يا نه کڻو- اھي پاڻ ئي ھمراھه ٿي پوندا آھن-
ڀٽائي جو بيت ھن ڀيري مون کي وڌيڪ بھتر ريت سمجھه ۾ اچي رھيو ھو:
-ھـــيڪـــلـيـــائي ھيـــــل پـوريـــنديــــس پنهـــونءَ ڏي
ته ڪر ٻيـلھيائي ٻيـلھه- جي سُور پريـان جـا سـاڻ مـون-

پر ھي ڇا؟ ھتي ته ڪاريءَ وارا ڪک لڳا پيا ھئا- نواب صاحب ھتان ڪالھه ئي ڪُوچ ڪري ويو ھو ۽ ھتي موجود ڪنهن به شخص کي اسان بابت ڪا به ھدايت ڪونه ھئي- ڪمدار غالباً بروھي ھو- -برابر سائين! ٽيون ڏينهن توھان آيا ھئا پر ڀوتار ته ڪالھه ئي قمبر ھليو ويو- ۽ اسان کي توھان لاءِ ڪو به حڪم ڪونه مليو آھي!-
ٻه ڏينهن اڳ شبير خان سان ٿيل حال احوال منهنجي ذھن جي پردي تي ھڪ فلم وانگر ھلي ويو --- مار! ايئن به ٿيندو آھي- مون کي ان گفتگوءَ دوران سمجھڻ ۽ سمجھائڻ جي حوالي سان ڪا به کوٽ نظر نه آئي- خدانخواسته ڪا ايمرجنسي به ٻڌڻ ۾ ڪونه آئي- ته پوءِ ڇا ٿيو؟ نواب صاحب ته خود پنهنجي موجودگيءَ جي ڳالھه ڪئي ھئي پر ھاڻي ڪمدار به لاتعلق ۽ بي خبر ھو- مون کي سڄو پروگرام ڊانواڊول ٿيندو نظر آيو- عجب بي وسي محسوس ڪيم-
سُور جي ھڪ زوردار سَٽ پٺيءَ جي ڪنڊي مان بجليءَ جي ڪرنٽ وانگر ڊوڙي وئي ۽ چيلھه چٻي ڪري ڇڏيائين- مون جيپ جي بانٽ تي ھٿ رکي پنهنجي جسم کي سھارو ڏنو ۽ ڪنهن کي لَکا پوڻ نه ڏني ته ان مھل آئون ڪيتري جسماني اذيت مان لنگھي رھيو ھئس- جيپ جي جھٽڪن چُڪ جو سُور اُکيلي وڌو ھو-
-ڇا ڪجي؟- مون پنهنجو پاڻ کان پُڇيو- - چُڪ جو سُور زور وٺي ويو آھي- نواب صاحب منزل کڻي چُڪوآھي- ڪمدار بي خبر آھي ۽ ڪليم لاشاريءَ جي آمد جو امڪان گھٽ آھي- ھتان ته موبائل به ڪم نه ٿي ڪري جو ھن سان رابطو ڪري سندس پوزيشن معلوم ڪري سگھجي!-
آئون نه اڳتي وڌي ٿي سگھيس ۽ نه پوئتي ھٽي ٿي سگھيس- مون لاءِ انتظار ئي واحد حل ھو- -ڪليم جو انتظار دير ۾ دير ساڍي ڏھين تائين ڪرڻ گھرجي ۽ پوءِ فيصلو ڪجي!- مون سوچيو-
-ڀوتار ته ڪونه آھي پر جيئن توھان چئو- تيئن ڪجي!- بروھيءَ چيو-
-مون کي ڀوتار جي پاران ڀائي خان کي نياپي لاءِ ماڻھو ڏي- جيڪو شانهر تائين گڏجي ھلي! ۽ اھو به ٻُڌاءِ ته فون تي ڪراچي ڳالھائڻ لاءِ ڇا ڪجي؟- مون چيو-
-ماڻھو ڪري ٿا وٺون! باقي فون لاءِ جنريٽر ھلائبو ته ڀوتارن جي فون ڪم ڪندي!- بروھيءَ ڳالھه سولي ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي پر ھي ٽُٽل کي ٽاڪو ھڻڻ جي ڪوشش ھئي- ڀوتارن ھتي پاڪ ٽيل سروس جو ھڪ موبائل سيٽ ھڪ وڏي اينٽينا رسيور ۽ جنريٽر جي مدد سان رکيو ھو- جنريٽر ھليو ته اينٽينا ۽ سيٽ جي بيٽريءَ ڪم شروع ڪري ڏنو-
ڪليم موبائل تي نه مليو- سندس رھائشي فون نمبر لڳو- پاڻ گھر ۾ موجود ڪونه ھو- البت شھر ۾ ئي ڪنهن پاسي ڪم سان نڪتل ھو- ھُو اڃا ڪراچيءَ ۾ ئي ھو- يعني- انتظار بيڪار ھو- بروھي ڪنهن ھاريءَ کي ٻَنيءَ مان ڪڍي آيو- -ھي توھان سان ڀائي خان وٽ ھلندو- ھن کي سڀ سمجھايو اٿم- بس! کيس سگريٽ وٺي ڏجو- ٻِيڙيءَ جو موالي آھي--
جڏھن صورتحال واضح ٿي- مون پاڻ کان ٻيھر سوال ڪيا- -ھاڻي چئه- ڇا ڪجي؟ ڇا تون ھن وقت اُٺ تي سواريءَ جھڙو آھين؟ ڀائي خان ھن ڪمدار جي نياپي کي اھميت ڏيندو؟ --- سُور ۽ اُٺ تي سواريءَ کي جواز نه ٺاھه- ھتان موٽڻ مھڻو آھي- ڪليم جي نه اچڻ سبب تو تي ذميواري وڌي وئي آھي- اڪيلي سِر نڪري پئه! ڀائي خان اڃا به سُر نه ڏئي ته پوءِ کڻي موٽ کائجانءِ!- مون پاڻ کي جواب ڏنو-
اوطاق تان روانا ٿياسون- شاھه گودڙيي وٽ محمد خان چانڊيو پنهنجي ٽڪريءَ واري اوطاق تي بيٺو ھو ۽ ايندڙ جيپ ڏانهن ئي تَڪي رھيو ھو- اڄ ھن سان ملاقات ضروري ھئي- نواب نه سھي- نوبزادو سھي! متان ڪا واٽ نڪري اچي!!
محمد خان زوردار -ويلڪم!- ڪئي- حال احوال ٻُڌي حيرت ٿيس- -ضرور ڪا غلط فھمي ٿي ھوندي! پر ھي بروھيءَ جو ماڻھو ڇا ڪندو؟ ھي ته پئراچ کان موٽي ايندو --- ۽ ڀائي خان ھن بروھيءَ جي ڳالھه ڇو مڃيندو؟-
محمد خان به وِيچار ۾ پئجي ويو- -ڇا توھان اڳتي ويندؤ؟- ھو منهنجو ارادو سمجھي ويو ھو- -پر- توھان ڪيئن ويندؤ؟ توھان وٽ پنهجا ماڻھو آھن؟ چئن پنجن ڏينهن جو راشن آھي؟ ھٿيار آھن؟-
-نه! مون وٽ اھڙي ڪا به شئي ڪونه آھي- منهنجيون ڪئميرائون ۽ قلم ئي منهنجا ھٿيار آھن- ٻن ڏينهن جو راشن اٿم- ھٿيارن ۽ اضافي ماڻھن جي پاڻ کي ڪھڙي ضرورت آھي؟ رات پئجي وئي ته سِليپنگ بيگ اٿم! -
-توھان جي مرضي! پر منهجي صلاح آھي ته تڪڙ نه ڪريو- ھاڻي موٽي وڃو --- آئون جلد ئي ڪراچي ايندس- پوءِ صلاح ڪنداسون- ھي پنڌ ايترو سولو نه آھي- شانهر ۾ ڪي چِٽ آھن يا نه- اصل تهذيب ته ڪيھرجي نئه ۾ آھي- شانهر ان جي ڪا پاڇاڙ آھي! - محمد خان شايد لوئس فليم جي تجربي آڌار چئي رھيو ھو-
-تون في الحال اطمينان سان موٽي وڃ- ھتان شاھه گودڙيي کان اڳتي پنج ڇھه ڏينهن کپن- وڏو پنڌ آھي- تون ته بلڪل اڪيلو آھين- پاڻ ۾ ٻه ٽي ڄڻا ته ھجو!- مون محسوس ڪيو ته محمد خان ان ڳالھه جي حق ۾ قطعي ڪونه آھي ته ڪو آئون ڀائي خان جي حوالي ٿيان- ھن کي خاطري ھئي ته ڀائي خان منهنجي مدد ڪري نه سگھندو ۽ رڻ ۾ رُلائيندو- مون کي محمد خان جي ڳالھين ۾ وزن محسوس ٿيو- ڀائي خان وڏي مشڪل سان فقط شانهر تائين وٺي وڃي ھا- محمد خان شانهر سان گڏ ڪيھرجي جا آثار به گھمائي سگھيو ٿي- اسان پنهنجا رابطا ھڪٻئي کي ڏنا ۽ موڪلايو-
ھي ٽيون ڀيرو ھو جو آئون شانهر تائين پھچڻ ۾ ناڪام ٿيو ھئس-