ميان الطاف سنڌ دوستي ثابت ڪر!

�دار ادا ڪيو آهي.“ يوسف لغاريءَ بہ بالڪل ٺيڪ چيو تہ”مهاجرن سنڌ سان زيادتين تي سدائين خاموشي اختيار ڪئي آهي.. پر هاڻي بہ، جيڪڏهن هو پاڻ کي سنڌ جا سپوت سمجهن ٿا تہ پوءِ کين ڳلي سان ضرور لڳائينداسين.“

ڳالھہ وري بہ اها آهي تہ پرائي دل ۾ ليئو ڪنھن پاتو آهي؟ ايم ڪيو ايم کي سنڌ وارن هڪ ڀيرو نہ ڪيئي ڀيرا آزمايو آهي. (آئون سڀني مهاجرن جي ڳالھہ نٿو ڪيان ۽ نہ وري سڀ مهاجر ايم ڪيو ايم سان گڏجي منفي سياست ڪري رهيا آهن) پاڻ کي مهاجر سمجهندڙ (اردو ڳالهائيندڙن) کي هڪ ڀرپور موقعو ملڻ گهرجي جنھن سان هو پاڻ کي سنڌ ۽ سنڌين جو دوست ثابت ڪري سگهن. دوست جو امتحان مصيبت مهل ٿيندو آهي. ايم ڪيو ايم تہ سنڌين تي هميشه مصيبتون مسلط ڪيون آهن. فوجين کي سڏ ڪيا آهن، سنڌين جي ووٽن سان چونڊيل پارٽين جي حڪومتن کي تختہ دار تائين پھچايو آهي. اڃا بہ ايم ڪيو ايم کي اکيون پوري آزمائڻ جي معنيٰ آهي تہ اورنگ زيب کي هٿ ۾ تلوار ڏيئي دارا شڪوه سر جهڪائي چوي ”مون تو تي اعتبار ڪيو، اي ڀاءُ!“

عقل سليم ۽ ماضيءَ جي تجربن جي بنياد تي سنڌ واسين کي متحده لاءِ موقعو پيدا ڪري ڏيڻ جي ضرورت ڪو نہ آهي. عبدالستار ايڌيءَ هڪ انٽرويو ۾ ٻڌايو، ” مون کي هڪ نوجوان چيو تہ آئون انسانيت جي خدمت ڪرڻ چاهيان ٿو. مون کي موقعو ڏي!“ ايڌي هن نوجوان کي چيو، ”انسانيت جا ڏک ايترا گهڻا آهن جو توکي موقعا ڳولڻ جي ضرورت ناهي، ڇا تون نٿو ڏسين تہ گهٽين ۾ گٽر جو پاڻي جمع آهي، لاوارث ماڻهن جا لاش فٽ پاٿن تي پيا آهن، وڃ ۽ وڃي ميڙ! توکي ڪنھن جهليو آهي؟“

سو، ميان الطاف حسين صاحب تون سنڌ جي خدمت ڪر ۽ ڪري ڏيکار! توکي ڪنھن جهليو آهي؟ باقي، سنڌي ماڻهو توکي وقت کان اڳ ڇٽ ڪو نہ پارائيندا. هي اٿئي ميدان! گهوڙو تون پاڻ آهين! تون بہ ڊوڙ، جيڪڏهن تنھنجا پير درست سمت ڏانھن هوندا تہ پوءِ تون پاڻ ڏسندين تہ ميدان ڇا ٿو ڳالهائي ۽ ڪيتريون هڻڪارون ٿيون گڏجن. پھرين مهاجريت جو چوغو لاھہ، پاڻ کي فخر سان سنڌي سڏاءِ ۽ سنڌ جي قومي ۽ جمهوري جدوجهد ۾ ڪرڙ ۽ ڪانڊيري سان ڪلهو ڪلهي ۾ ملائي وڙھہ! اسان تہ عربن ۽ ايرانين، مغلن ۽ پٺاڻن ۽ ٻروچن ۽ آفريڪي نيگروئن کي بہ سنڌي سورمو بڻجي وڙهندي ڏٺو آهي. جيڪڏهن تاريخ جي وهڪري ۾ اڄوڪا ”مهاجر“ بہ سڀاڻي سنڌي ٿي ويا تہ اهو عين فطرت موجب هوندو!