0000-00-00
داخلا نمبر 1446
عنوان بابا گرو ٻالپُري آستان ڏانهن
شاخ محال ڪوهستان
پڙهيو ويو 6747
داخلا جو حوالو:
هن داخلا جون تصويرون نه مليون
بابا گرو ٻالپُري آستان ڏانهن
خدا خدا ڪري سفر شروع ٿيو. پڪو رستو بولا خان کان احمد خان تائين وٺي ويو. ٿاڻي احمد خان مان لنگهندي اسان ڊاڪٽر ويرسي جي پڇا ڪئي. هو پاڻ ڪراچيءَ ۾ هو پر اسان کي هڪ ديوان صاحب ملي ويو جنهن کان اسان ٻالپري آستان جو پتو پڇيو. هي صاحب آسر مل پاڻ ئي ان آستاني جو شيوا ڌاري انچارج هو. هتي مندرن جو انتظام پنچائت جي هٿ هيٺ هوندو آهي. آسر مل ٿاڻي احمد خان جي آسوداڻي محلي ۾ ويٺل هو. همراهه بظاهر ڪافي صحتمند پر ذيابيطس جو مريض هو. ڳالهين جو مور! خاص ڪري گُرو ٻالپُريءَ جو ته وڏو معتقد هو.
”آئون پاڻ شيواڌاري آهيان، هلو ته آئون ٿو توهان کي مالڪن جو درشن ڪرايان ... مالڪن جون ڳالهيون توهان کي ڇا ٻڌايان؟ ... سائين وڏيون ڳالهيون آهن ...“ آسر مل اسان سان گاڏيءَ ۾ چڙهي پيو ۽ سفر دوران ئي بابا ٻالپُريءَ جي ڪرامت ٻڌائڻ لڳو،
”... هڪ ڀيري بابا ٻالپري صاحب پوڙهن کي جوان ڪيو. اسان جي ڏاڏي کي پُٽ جو اولاد ڪونه هو. اڳي هِتي اُٺن جا قافلا هلندا هئا. هو ٻئي زال مڙس (ڏاڏو ۽ ڏاڏي) اٺن تي چڙهي ڪيڏانهن ويا پئي ... اسان جي رهائش خاص ٽِڪي بارڻ ۾ هئي، تؤنگ ۾ ٻني ٻارو هوندو هو ... ايڏانهن ويندو ته توهان کي زميون نظر اينديون. اسان جا اصل مائٽ اوڏانهن ويٺل هوندا هئا. پوءِ، هُو زال مڙس هِتي ڪنهن واپار سانگي آيا هئا. پوءِ، هن ڍوري ۾، جتان پاڻ هن وقت هلون پيا (هي ڍورو ٿاڻي احمد خان کان ٻالپري آستان واري واٽ تي ’دائو‘ ڊيم سائٽ کان اڳ ۾ هو)، اتي اُٺن تان ڪري پيا ... پوڙها ماڻهو! اُٺن وارا ته هليا ويا، پوءِ، سائينءَ (گرو ٻالپُريءَ) هنن کي درشن ڏنو آ... پوءِ سائين چيو ’توهان کي منهنجو چيلو ٿيڻو پوندو ... هاڻي (چڱائي جي) ڳالهه اسان وٽان ٿيندي ...‘ اسان جو مونهڙ يا جڻيو ٿيندو آهي ... جيئن مسلمان طهر ڪندا آهن، تيئن هندن لاءِ جڻيو ۽ چوٽي لازمي ٿيندي آهي ... جڻيو، تلڪ، چوٽيءَ جي جئه هجي! ... اڳي ان کي اهميت هئي، هاڻي زمانو بدلجي ويو آهي. هاڻي ماڻهو جڻيو ۽ چوٽي نٿا ڪن، بس! تلڪ ٿئي ٿو، ورلي ڪو ماڻهو ايئن ڪندو هوندو!“ آسر مل ڳالهائيندو رهيو.
”پوءِ، سائينءَ ٻنهي (ڏاڏي ۽ ڏاڏيءَ) کي چوڏهن سالن جو جوان ڪيو، تنهن کان پوءِ نسل هليو!“
”گرو صاحب اصل ڪٿان جو هو؟“ مون پڇيو.
”پاڻ انڊيا گرنار ڪوٽ کان هلي آيو هو ۽ هتي ڪنگورو وٽ پنهنجو آستان ٺهرايائين جيڪو شاهه نورانيءَ واري پاسي کان (پٻ جبل ۾) آهي. اصل پاڻ ڪنگوري ۾ رکيل آهي، هتي رڳو ڏيکاري رکيل آهي … سو سائين ’ڳالهه‘ کي وڏي طاقت آهي.“ هن لفظ ”ڳالهه“ تي زور ڏئي چيو، ”هتي ٻيا نوَ (9 عدد) ٻاوا به رکيل آهن جن هتي شيوا ڪئي هئي.“ ٻالپري ڏانهن سفر اڃا جاري هو. واٽ تي دائو ڊيم جي سائٽ ڏسي لهي پياسون. چوطرف لنب گاهه، سنهي ريشم وانگر وڇايل هو ۽ سَنا ٻوٽي پنهنجي جوڀن مند ۾ هئي.